Չորեքշաբթի է, և այսօրվա մեր հերոսը 3 տարեկան Հրաչն է՝ Արմավիրի մարզից։ Հրաչի տարերքը մեքենաներն են, և նույնիսկ Հայաստանի մանկական քաղցկեղի և արյան հիվանդությունների կենտրոնում իր բգուժումը ստանալու օրերին նա իր կողքի մահճակալին շարում է տարբեր մակնիշների և չափերի մեքենաներ, և պառկած նայում դրանց։ Երբեմն նաև վերցնում է՝ խաղալու համար, բայց նույն խնամքով իրենց տեղն է դնում՝ լրացնելով մեքենաների երկար շարքը։ Հրաչի մեծ քույրիկը, ում հետ շատ կապված են, Ամանորին վերցրել պահել է Ձմեռ պապիկի բերած նվերը եղբոր համար, որպեսզի փոխանցի նրան, երբ բուժման հերթական փուլն ավարտի և տուն գնա։ Ցանկացած պահի եթե Հրաչին հարցնեք, թե ինչ ցանկություն ունի, նա միշտ կպատասխանի՝ մեքենա։ Եվ թեև նրա ամենամեծ երազանքն առողջանալն է և շուտ տուն վերադառնալը, մեր Հրաչը ցանկանում է նաև ունենալ մի մեծ ակերով, կապույտ մոտոցիկլետ, որը կնստի և կվարի՝ վերջնականապես լրացնելով փոխադրամիջոցների հավաքածուի իր մեծ շարքը։

Այսօրվա մեր հերոսը 13-ամյա Միլենան է, Վայոց ձորի մարզից:
Մեր նուրբ ու քնքուշ աղջիկը շատ է սիրում զբաղվել ուլունքագործությամբ: Նույնիսկ կարողանում է ուլունքներով ոչ միայն զարդեր, այլև գեղեցիկ պայուսակներ գործել:
Մեր գեղեցկուհին որքան որ սիրում է այս նուրբ ու մանրակրկիտ աշխատանքը, նույնքան մեծ սիրով էլ հաճախում է ֆուտբոլի և սիրում է պարել:
 Միլենան ցանկանում է դառնալ ռուսերենի ուսուցչուհի ու զբաղվել ուլունքագործությամբ:
 Հիվանդանոցում գտնվելիս Միլենան զրուցում է իր բժշկուհու` Մարիամ Մինասյանի հետ, ում ներկայությունը նրա կյանքում շատ կարևոր տեղ է զբաղեցնում:
Միլենան նաև տան ավագն է: Երեքամյա քույրիկն ու տասնամյա եղբայրը ինչ-որ բան անելիս միշտ դիմում են Միլենային,որպեսզի նա թույլ տա և կամ էլ օգնի իրենց:
Մեր գեղեցկուհին երազում է մի էլեկտական ինքնագլոր ունենալու մասին, որպեսզի բուժումն ավարտելքվ և ակտիվ կենցաղի վերադառնալով` հասցնի հաճախել իր սիրելի և այդքան բազմազան խմբակներին:

Չորեքշաբթի է, և այսօրվա հերոսը մեր պայծառ Արևիկն է` 3.5 տարեկան, Արարատի մարզից:
Արևիկն իր պայծառ ժպիտով և լավատեսությամբ կարծես իրական արև լինի: 16 տարեկան քույրիկի և 12 եղբոր սիրելի փոքրիկ քույրիկը այժմ` հիվանդանոցում անցկացրած օրերին ամենաշատը կարոտում է հենց նրանց, հայրիկին և հորեղբորը:
Ուրախությամբ է հիշում այն օրերը, երբ հորեղբոր հետ խաղացին, և տատիկի տան մահճակալի վրա մի լավ թռվռացին, և ամեն անգամ ընտանիքի անդամների հետ տեսազանգով խոսելիս հարցնում է, թե արդյոք հորեղբայրը հյուր չի՞ եկել իր` հիվանդանոցում գտնվելու ընթացքում:
Արևիկը շատ է սիրում նկարել ու ձեռքի աշխատանքներ պատրաստել: Նա ընդհանրապես կամակոր չէ և լսում է իրեն բուժող  բժշկուհու` Աննա Ավագյանի բոլոր հորդորները. շատ ուշադիր է իրեն միացված սարքերին, որպեսզի հանկարծ չվնասի դրանք: Նա նույնիսկ հրաժարվեց իր այդքան սիրելի ժելե-կոնֆետներից` բուժման ընթացքին չխանգարելու համար:
Արևիկը երազում է մի մեծ ճոճաթոռ ունենալու մասին` իր սիրելի կանաչ կամ կարմիր գույնի բարձերով, որպեսզի բուժումն ավարտելուց և տուն վերադառնալուց հետո դրա մեջ նստի և նկարի իրենց տան բակում: