Ծանոթացեք մեր 2 տարեկան քաջ Էմիլի հետ, Արմավիրի մարզից։

Մեր տղային բնութագրելիս առաջին բառը, որ հնարավոր է հիշել, «ակտիվ»-ն է։ Մայրիկը նույնիսկ նշում է, որ ամենաշատը անհանգստանում են, երբ թե՛ տանը, թե՛  հիվանդասենյակում մի քանի րոպե լռություն է լինում։

Էմիլը շա՜տ մարդամոտ է։ Եվ հիմա՝ Մանկական քաղցկեղի և արյան հիվանդությունների կենտրոնում բուժում ստանալիս, նա անգամ ընկերացել է Ռոբին ռոբոտի հետ, և երբ տեսնում է նրան, վազում է ու գրկում։ Մեր տղան այս մասին պատմելիս ասում է, որ գիտի՝ Ռոբինն էլ իրեն է շատ սիրում, բայց գրկել չի կարող, քանի որ «ինքը թևեր չունի»։

Էմիլը ամենաշատը սիրում է իր բժշկուհուն՝ Մանե Գիժլարյանին, որովհետև, ինչպես ինքն է ասում, Մանեն իրեն «չի սրսկում ու ասում է՝ գնա տուն» (նկատի ունի հիվանդանոցից դուրսգրումը)։ Էմիլն ինքն էլ երազում է բժիշկ դառնալ, «կատետր տեղադրել», և նրա պացիենտներն են հանդիսանում ընտանիքի բոլոր անդամները․ բժիշկ Էմիլը տանը հայրիկին «բուժում» է այնպես, ինչպես հիվանդանոցում՝ իրեն։

Մեր Էմիլը երազում է մի մեծ, կարմիր մեքենա ունենալու մասին, որը նստելով կուղևորվի տուն՝ հայրիկին ու քույրիկին «առաջին բուժօգնություն ցուցաբերելու»։