Այսօրվա հերոսը մեր 4 տարեկան Տաթևն է՝ Լոռու մարզից։ Հերիք է մեկ անգամ տեսնել մեր Տաթևին, և երբեք նրան չեք մոռանա։ Նա անգամ ձեզ չճանաչելով կարող է մոտենալ ու ջերմ գրկել ձեզ, տալ տարբեր հարցեր։
Մեր մարդամոտ գեղեցկուհին շա՜տ ընկերասեր է, և շփվում է Հայաստանի Մանկական քաղցկեղի և արյան հիվանդությունների կենտրոնում բուժում ստացող իր տարեկիցներից գրեթե բոլորի հետ։
Տաթևի այս ընկերասիրությունը, ի դեպ, գալիս է իր մեծ ընտանիքից, ուր արդեն իսկ սպասում են չորրորդ բալիկի ծնունդին։ Ճիշտ է, մեր աղջիկը մի փոքր տխրում է, որ փոքրիկի խնամքով զբաղվելով՝ մայրիկը հնարավոր է՝ չկարողանա ուղեկցել նրան հիվանդանոց, սակայն նաև հուսադրում է բոլորին՝ ասելով՝ ես գնամ լավանամ, որ գամ տուն։
Բուժման կուրսերը հիվանդանոցում անցնելու ընթացքում մեր սիրուն աղջիկը ամենաշատը սպասում է հայրիկին, քանի որ եթե նա գալիս է, նշանակում է՝ տուն գնալու ժամանակն է։
Մեր Տաթևը երազում է մի մեծ, վարդագույն մահճակալ ունենալու մասին, որում հեքիաթներ լսելով սիրելի մայրիկից՝ անուշ երազներ կտեսնի։