Ծանոթացեք մեր 12-ամյա Դավիթի հետ Երևանից։
Նրա ամենասիրելի զբաղմունքը ընկերների հետ տեսնվելն է․ միասին զբոսնել, տարբեր թեմաներ քննարկել, ասել-խոսել-ծիծաղել․․․
Մինչև բուժումը սկսելը նա անդադար ֆուտբոլ էր խաղում բակում ընկերների հետ՝ ընդհատելով այդ կարևոր զբաղմունքը միայն շատ ուշ երեկոյան ու միայն մայրիկի՝ ընթրելու գնալու երկար հորդորներից հետո։ Ի տարբերություն խաղալու՝ ֆուտբոլ նայելը Դավիթն այդքան էլ չի սիրում, փոխարենը հաճույքով հետևում է բոքսի և լողի մրցումներին։
Լինելով չափազանց ընկերասեր՝ նա հասցրել է շատ ընկերներ ձեռք բերել նաև Մանկական քաղցկեղի և արյան հիվանդությունների կենտրոնում բուժվելու ընթացքում /հատուկ բարևներ Տիգրանին, Ատոմին ու բոլոր մյուսներին/։ Իրեն ընկեր է համարում նաև կենտրոնի հոգեբան Արևիկին, որի հետ ժամերով զրուցում է ու նույնիսկ կիսվում իր գաղտնիքներով։
Մեր հոգատար տղան շատ է կարևորում միմյանց օգնելու գաղափարը ու հարկ եղած պահին միշտ իր օգնությունն է առաջարկում տատիկ-պապիկներին ու բոլոր նրանց, ովքեր տվյալ պահին այդ օգնության կարիքը գուցե ունենան։
Ֆիլմերի մասին խոսելիս Դավիթը նշում է, որ շատ է սիրում հատկապես մարտաֆիլմեր ու պատերազմների մասին պատմական դրամաներ։ Դիտած ֆիլմերի հիման վրա նա փիլիսոփայորեն եզրակացնում է․ «Պատերազմը շատ վատ բան ա։ Միշտ պետք ա խաղաղություն լինի․․․», հետո ընդմիջում է ու ծանր հոգոցով ավելացնում․ «․․․բայց չի լինում․․․»։
Դավիթը հստակ կողմնորոշվել է ապագա մասնագիտության հարցում․ խոհարար է դառնալու ու արդեն սկսել է հմտանալ հատկապես աղցանների ու մսային ուտեստների պատրաստման գործում։ (Անհամբեր սպասելու ենք նրա խոհարարական գլուխգործոցները համտեսելու պահին։)
Դավիթը շատ ուրախ կլինի նվեր ստանալ հեծանիվ։
Հիմնադրամի սիրելի ընկերների շնորհիվ մեր ուժեղ Դավիթն էլ արդեն հեծանիվ ունի։
Ե՛վ եղանակը, և՛ այն հանգամանքը, որ Դավիթն օրեր առաջ ավարտել է հիմնական բուժումը, շատ են տրամադրում երկար հեծանվային զբոսանքների։
Անչափ շնորհակալ ենք մեր բարեկամներին, որոնք մշտապես կանգնած են մեր երեխաների կողքին։
