Այսօրվա մեր հերոսը 3.5-ամյա Դանիելն է Երևանից։
Մեր ուժեղ տղան մայրիկի հետ ապրում էր Ռուսաստանի Դաշնությունում, երբ ի հայտ եկան հիվանդության առաջին ախտանշանները։ Այդպես մեր Դանիելը վերադարձավ տուն՝ Հայաստան, և այժմ բուժում է ստանում Պրոֆ Ռ․ Յոլյանի անվան արյունաբանական կենտրոնում։
Դանիելը շա՜տ արագ սովորեց հայերեն, բայց ռուսերենն էլ չի մոռացել և հիմա ազատ շփվում է երկու լեզվով էլ։ Մեր տղան զարմացնելու աստիճանի ակտիվ ու շփվող է։ Նա չի հոգնում իր մեքենաների հավաքածուի մասին պատմելուց և դրանցից առանձնացնում է հատկապես կարմիր փոքր մեքենան, որն արձակուրդի օրերին նրան նվիրել էր իր զինվոր եղբայրը՝ Սամվելը։ Սամվելը նրա ամենասիրելի և լավագույն խաղընկերն է։
Մանկական քաղցկեղի և արյան հիվանդությունների կենտրոնում մեր ընկերասեր Դանին բուժմանը զուգահեռ նոր ծանոթություններ է հաստատում․ հերթով մտնում է բոլորի սենյակներն ու շփվում բուժում ստացող մյուս երեխաների հետ, խաղում նրանց հետ… իսկ հետո էլ իրեն վերցնում այն խաղալիքները, որոնք իրեն դուր են գալիս։
Մեր քաջ Դանին երազում է մեծ ու կապույտ մեքենա ունենալու մասին, որի մեջ կկարողանա նստել ու վարել։
Եթե Պրոֆ․ Ռ․ Յոլյանի անվան Արյունաբանական կենտրոնում ինչ-որ տեղ եք շտապում, մի՛ անհանգստացեք․ մեր Դանիելը Ձեզ ապահով կհասցնի ցանկացած վայր։ Մեր տղան արդեն մի քանի օր է՝ չի իջնում իր երազանքների կապույտ մեքենայից և պահանջում է ամեն տեղ գնալ իր «իսկական» մեքենայով՝ նույնիսկ պահանջվող հետազոտություններն անցնելու։
Մեր Դանիի փայլող աչուկների համար անսահման շնորհակալ ենք Լիլիթին և Վահագնին։
Քաղցկեղը վարակիչ չէ, սերն է վարակիչ։
